Friday feels: 'Wat 'n prachtig mooie dag' - Daniel Lohues

Het is woensdagmiddag en ik word op mijn werk gebeld door mijn vader. Hij had me al een aantal keer eerder gebeld, maar ik was in de veronderstelling dat hij mij belde omdat ik hem per ongeluk had gebeld (snap je het nog?). Maar als mijn zus appt dat hij haar ook heeft gebeld, merk ik dat ik in een lichte paniek modus schiet.

Je moet weten, mijn vader belt meestal één keer en wacht dan geduldig tot zijn 'altijd drukke' dochters hem terug bellen. En die paniekmodus is iets wat ik, denk ik, heb opgelopen na het overlijden van mijn moeder. Sinds die tijd realiseer ik me meer dan ooit dat één telefoontje je leven kan veranderen.

Er schiet van alles door mijn hoofd als ik mijn vader aan de lijn krijg en zijn bedrukte stem hoor. Ik hoor aan alles dat dit geen fijn gesprek gaat worden. Het dringt tot me door en even later rollen de tranen over mijn wangen. 

Papa vertelt me dat een goede vriend van onze familie, als een opa voor mij, is overleden. Iemand die mij, ons, heel erg dierbaar is. Mijn ouders hadden een aantal vrienden waar wij ook als twee kleine meisjes bij over de vloer kwamen. Dit was een wat ouder stel, oorspronkelijk was zij een collega van mijn vader, maar het klikte enorm tussen hun vieren. Zo iemand waar wij ons onmiddellijk op ons gemak voelden. Waar het altijd leuk en prettig was. 

Toen zijn vrouw na een lange en moeilijk ziekbed overleed, bleef hij alleen achter, Alleen, maar nooit zielig. Alleen, maar altijd optimistisch. In de winter, de tijd dat hij jarig was, organiseerde hij een enorm diner bij de Chinees, waar ook onze vriendjes graag kwamen. In de zomer werd dat verplaatst naar een paviljoen aan het water, voor de jaarlijkse BBQ. We grapten altijd dat hij twee keer per jaar jarig was en er nog zo goed uit zag voor zijn leeftijd. Hij genoot enorm van die avonden, maar wij zeker niet minder. Altijd grappen, lachen en vooral heel erg ontspannen. 

Een 'soort' opa. Lastig uit te leggen aan de buitenwereld als het niet rechtstreeks familie is, maar ik weet zeker dat sommige mensen dit gevoel herkennen. Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt, die altijd blij is je te zien en alleen maar lieve woorden naar je uitspreekt. Iemand die trots op je is, maar waarbij het niets uitmaakt wat je doet of wat je niet doet. Iemand die je adviezen geeft en die voor je klaar staat als dat nodig is.  

Kon ik die ochtend nog huilen omdat de C.V. het niet deed en ik koud moest douchen (ja, echt waar), besefte ik die avond des te meer hoe kort het leven is en dat je blij mag zijn dat je van iedere dag een feestje kan maken. Want dat was wat hij deed, elke dag genieten dat hij weer een dag mocht opstaan. 

Ik zal je ongelooflijk missen, maar ik zal met jou in mijn achterhoofd nog meer van elke dag een feestje proberen te maken. Want dát, dat heb je verdiend.