Friday feels on a saturday: 'You said I'll never be someone. But now I'm pulling all the strings' Mary J Blige - Doubt

'Dat kan jij niet' 'Je bent geen geboren leider' 'Je gaat niet redden' 'Weet je zeker dat je dit wilt?' 'Waar wil je zijn als je dertig bent?' 'Kan je niet veel meer?'

Dat zeg je toch niet tegen iemand, hoor ik jullie denken. Maar waarom zeggen we dit dan wel zo vaak tegen onszelf? Waarom zijn we zo hard voor onszelf, als we een ander dit niet zouden willen aandoen? Waarom denken we altijd dat de maatschappij een bepaald verwachtingspatroon van ons heeft? Als we dat allemaal denken, wat is het verwachtingspatroon dan nog waard? Ik verwacht helemaal niets van een ander op dat gebied. Ik vind dat iedereen vooral moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt en belangrijker nog, waar hij of zij gelukkig van wordt.

Cliché? Allicht. Maar nog niet cliché genoeg. Want volgens mij leven veel mensen (onbewust) nog naar een verwachtingspatroon van een ander en niet naar dat van henzelf. Het is onze eigen onzekerheid die ons soms laat geloven dat we dit moeten doen, dat we iets anders niet kunnen of erger nog, dat we het niet waard zijn.

Bang om afgeschilderd te worden als 'apart.' Bang om buiten hokjes te vallen. Bang om niet normaal gevonden te worden.

Waarom ik dit zo goed weet? Omdat ik het gevoel zo goed ken. Omdat ik me ook lange tijd heb afgevraagd hoe mensen mij zouden zien, wat mensen van me zouden vinden. Of ik er wel goed aan deed dit pad te volgen, naar Amsterdam te verhuizen, deze studie te doen, deze baan te kiezen, bijvoorbeeld. En dit zijn slechts grote stappen die me laten twijfelen, laat staan alle kleine dingen die om de hoek komen kijken. Maar het maakt moe. Twijfel en onzekerheid maakt moe. Het is zo onnodig. Want denk ík ooit zo over iemand? Nee. Dus waarom zouden ze wel zo over mij denken? Geen idee. En mocht iemand er wel zo over denken? Dan leg ik dat naast me neer. Anderen naar beneden halen om jezelf beter te laten voelen, is wel het laatste waar ik sympathie voor heb. 

Weet je waar we daarom wat vaker in zouden moeten geloven? In onszelf. Je komt er wel. Jij kan dat. Je hebt de touwtjes in handen. Ondanks wat je allemaal tegen jezelf te zeggen hebt. Een les die ik van jongs af aan al van mijn vader leerde en die ik volledig wil opvolgen. 'Miek, wat zeg ik altijd tegen je? Geloof in jezelf.'

En hij heeft gelijk, want als je gelooft in jezelf is er uiteindelijk voor die stomme twijfel en onzekerheid geen plaats meer.