Friday feels: 'Terug naar hoe het ooit begon'

Ik heb vannacht gedroomd dat je nog leefde. Ik heb vannacht gedroomd dat ik thuiskwam en dat je nog leefde.

Ik heb vannacht gedroomd dat je nog leefde. Ik heb vannacht gedroomd dat je niet in een rolstoel zat, niet dikker was geworden door de medicijnen, niet in de woonkamer sliep, niet in de tillift hoefde te zitten. Ik heb vannacht gedroomd dat je nog leefde. Ik heb vannacht gedroomd dat je nog mijn mooie mama was.

Ik heb vannacht gedroomd dat ik thuiskwam en dat je opstond uit je stoel, net als papa. Zoals jullie dat altijd deden wanneer ik aanbelde. Met z'n tweeën naar de deur. Knuffel en een kus. Je zag er gelukkig uit. Knap ook.

Ik heb vannacht gedroomd dat je nog leefde.

Als ik het me goed kan herinneren kwam ik thuis van een vakantie en zat ik vol verhalen. Over mensen die ik daar had ontmoet, over dingen die ik had gedaan met vriendinnen. Over die avond dat ik iets teveel wijntjes had gedronken. Dat ik iets te luidruchtig was geweest. Je lachte je tanden bloot. Je zei me dat zoiets erbij hoorde, dat zoiets kon gebeuren. Ik vroeg hoe het leven hier was geweest. Je antwoordde: 'Ach, gewoon. Maar niets mis mee hoor, werk, uiteten, avondje Schouwburg. Nu we even een week 'kinderloos' waren.'
Als ik de woorden zo opschrijf, merk ik dat ik alles zou willen geven om haar dat 'gewone' leven terug te geven. 

Ik heb vannacht gedroomd dat je nog leefde en dat we in de woonkamer een heel normaal gesprek voerden.

Je vroeg me of ik gelukkig was geweest op vakantie. Ik keek je in je prachtige ogen en antwoordde volmondig 'ja.' 'Intens gelukkig.'

Toen reageerde je dat dat het allerbelangrijkste was.

Ik heb vannacht gedroomd dat je nog leefde en zelf in die droom voelde ik dat ons geluk voor jou het allerbelangrijkste was.