Friday feels: '16-12-2009'
Voor mama, omdat je nooit uit mijn gedachten zal verdwijnen.
De bewuste avond vanuit verschillende oogpunten.
Rond een uurtje of tien word ik opgebeld thuis door de centrale. Er heeft een man voor me gebeld, specifiek naar mij gevraagd; zijn vrouw is ongeveer een uur daarvoor overleden. De vrouw heeft een lang ziekbed gehad, bijna 1,5 jaar, en is sinds vanmorgen niet meer wakker geworden.
'Met Hans, Marian is zojuist overleden.' Stilte, 't geluid van tranen wegslikken. Dan: 'Ik denk dus dat je moet komen.'
Rond half negen word ik gebeld door één van mijn patiënten. Ik condoleer hem, spreek af wanneer ik langs kom en leg de hoorn niet. Minutenlang staar ik voor me uit. Meer dan twintig jaar is hij al patiënt bij me, evenals zijn vrouw en twee dochters. De ziekte van zijn vrouw heb ik lang van dichtbij meegemaakt. In 't begin omdat ze met haar klachten natuurlijk als eerste naar mij, haar huisarts, kwam. Daarna volgde ik het proces in het ziekenhuis; alle chemo's, bestralingen, operaties. Nadat Marian was uitbehandeld kwam ik bijna wekelijks bij haar thuis; gewoon even een praatje maken en kijken hoe 't ging. Ik herpak mezelf, neem mijn tas en ga op weg.
Sigaretten, prosecco, chips en nog meer prosecco domineren de keuken waar we met vijftien meiden aan zitten. We zijn vanavond samen gekomen, omdat het niet goed gaat met de moeder van twee van onze vriendinnen. Zichtbaar aangeslagen vertellen ze het verhaal. Hun mama is vanochtend niet wakker geworden. In comateuze toestand, noemt hun huisarts het. Beiden zijn net bij mama geweest en hebben haar kusjes gegeven, tegen haar gepraat en haar vastgehouden. De dokter heeft gezegd dat het een kwestie van dagen is. Na een telefoontje blijkt het een kwestie van uren te zijn geweest; hun papa belt en vertelt dat ze zojuist is overleden. Even is het heel stil. Dan huilen, knuffelen, kussen. Nog meer huilen. Wij bellen naar andere vrienden en vriendinnen. Wij brengen 't slechte nieuws over. Wij zorgen ervoor dat de twee meiden door de sneeuw veilig naar huis komen. Zij hoeven niets. Wij knuffelen ze, onvoorwaardelijk. Als één van de zussen de ene sigaret met de andere aansteekt en de andere nog snel een glas prosecco inschenkt, kijken we elkaar even aan. Maar we zeggen niets. Vriendinnencode. We bieden alleen maar steun.
Als ik de telefoon opneem terwijl ik in een keuken met alleen maar lieve vriendinnen zit, voel ik aan alles dat het zo ver is. Ik hang op en kijk mijn jongere zusje met betraande ogen aan. 'Mama is zojuist overleden.' 'Echt Anne, echt?' vraagt ze me. Ik breek. 'Ja echt.' breng ik zachtjes uit. We huilen in elkaars armen. Dan begint iedereen om ons heen ook te huilen. Zij kenden onze moeder natuurlijk. Velen zijn avonden bij ons thuis geweest, gewoon voor de gezelligheid en later ook op ziekenbezoek bij mama. Ik kan niet uitleggen hoe ik me voel. Intens verdrietig. Misschien zelfs wel een beetje in shock. Er gaan allerlei vragen door mijn hoofd. Wat moeten we nu doen? Moeten we mensen, andere vrienden en familie, gaan bellen? Hoe moeten we de begrafenis gaan regelen? Wanneer zou ze begraven kunnen worden? Wanneer wordt ze opgehaald? Ik merk dat ik het op een rare manier wel heel prettig vindt dat we met zijn allen bij elkaar zijn. De ruimte is gevuld met verdriet, maar dat het verdriet gedeeld wordt, biedt troost.
Één ding weet ik zeker: De hand van mijn ongelooflijk verdrietige jongere zusje laat ik voorlopig niet meer los.
De bewuste avond vanuit verschillende oogpunten.
Rond een uurtje of tien word ik opgebeld thuis door de centrale. Er heeft een man voor me gebeld, specifiek naar mij gevraagd; zijn vrouw is ongeveer een uur daarvoor overleden. De vrouw heeft een lang ziekbed gehad, bijna 1,5 jaar, en is sinds vanmorgen niet meer wakker geworden.
'Met Hans, Marian is zojuist overleden.' Stilte, 't geluid van tranen wegslikken. Dan: 'Ik denk dus dat je moet komen.'
Rond half negen word ik gebeld door één van mijn patiënten. Ik condoleer hem, spreek af wanneer ik langs kom en leg de hoorn niet. Minutenlang staar ik voor me uit. Meer dan twintig jaar is hij al patiënt bij me, evenals zijn vrouw en twee dochters. De ziekte van zijn vrouw heb ik lang van dichtbij meegemaakt. In 't begin omdat ze met haar klachten natuurlijk als eerste naar mij, haar huisarts, kwam. Daarna volgde ik het proces in het ziekenhuis; alle chemo's, bestralingen, operaties. Nadat Marian was uitbehandeld kwam ik bijna wekelijks bij haar thuis; gewoon even een praatje maken en kijken hoe 't ging. Ik herpak mezelf, neem mijn tas en ga op weg.
Sigaretten, prosecco, chips en nog meer prosecco domineren de keuken waar we met vijftien meiden aan zitten. We zijn vanavond samen gekomen, omdat het niet goed gaat met de moeder van twee van onze vriendinnen. Zichtbaar aangeslagen vertellen ze het verhaal. Hun mama is vanochtend niet wakker geworden. In comateuze toestand, noemt hun huisarts het. Beiden zijn net bij mama geweest en hebben haar kusjes gegeven, tegen haar gepraat en haar vastgehouden. De dokter heeft gezegd dat het een kwestie van dagen is. Na een telefoontje blijkt het een kwestie van uren te zijn geweest; hun papa belt en vertelt dat ze zojuist is overleden. Even is het heel stil. Dan huilen, knuffelen, kussen. Nog meer huilen. Wij bellen naar andere vrienden en vriendinnen. Wij brengen 't slechte nieuws over. Wij zorgen ervoor dat de twee meiden door de sneeuw veilig naar huis komen. Zij hoeven niets. Wij knuffelen ze, onvoorwaardelijk. Als één van de zussen de ene sigaret met de andere aansteekt en de andere nog snel een glas prosecco inschenkt, kijken we elkaar even aan. Maar we zeggen niets. Vriendinnencode. We bieden alleen maar steun.
Als ik de telefoon opneem terwijl ik in een keuken met alleen maar lieve vriendinnen zit, voel ik aan alles dat het zo ver is. Ik hang op en kijk mijn jongere zusje met betraande ogen aan. 'Mama is zojuist overleden.' 'Echt Anne, echt?' vraagt ze me. Ik breek. 'Ja echt.' breng ik zachtjes uit. We huilen in elkaars armen. Dan begint iedereen om ons heen ook te huilen. Zij kenden onze moeder natuurlijk. Velen zijn avonden bij ons thuis geweest, gewoon voor de gezelligheid en later ook op ziekenbezoek bij mama. Ik kan niet uitleggen hoe ik me voel. Intens verdrietig. Misschien zelfs wel een beetje in shock. Er gaan allerlei vragen door mijn hoofd. Wat moeten we nu doen? Moeten we mensen, andere vrienden en familie, gaan bellen? Hoe moeten we de begrafenis gaan regelen? Wanneer zou ze begraven kunnen worden? Wanneer wordt ze opgehaald? Ik merk dat ik het op een rare manier wel heel prettig vindt dat we met zijn allen bij elkaar zijn. De ruimte is gevuld met verdriet, maar dat het verdriet gedeeld wordt, biedt troost.
Één ding weet ik zeker: De hand van mijn ongelooflijk verdrietige jongere zusje laat ik voorlopig niet meer los.
Reacties
Een reactie posten