Wanneer liefde bijna tastbaar wordt..

Er zijn minder leuke kanten aan het leven, waarbij met stip op nummer 1 'de dood' staat. Zo hadden mijn vader, zus en ik vandaag een begrafenis. Een goede, oude vriendin van mijn vader was overleden. Beetje onverwachts, beetje ook weer niet.
Zwarte jurk uit de kast gehaald en op naar de kerk. Ik heb niet heel veel met kerkdiensten, moet ik eerlijk bekennen, en ook vrij weinig met begrafenissen (raar he?), maar ik vond het wel een mooie dienst. Liefdevol, rustig. Sober. Mooi.

Natuurlijk ga je dan nadenken over het leven. De dood laat je nu eenmaal nadenken over het leven. Ik begon vooral te denken aan dingen waar ik warme gevoelens bij krijg. Wanneer ik middenin een gesprek met anderen naar mijn zus kijk, bijvoorbeeld, en onze mondhoeken langzaam beginnen op te krullen, een blik van herkenning, de blik die slechts 10 seconden nodig heeft om in luid gelach uit te proesten.
Wanneer ik met mijn vriend de grootste lol heb als we samen een avondje opstap zijn. Dat
Thuis bij mijn vader om een knuffel vragen. Zoals alleen een vader zijn dochter kan knuffelen. Omdat jij alles voor hem bent en hij voor jou.
Lachend, wijn drinkend, luid pratend midden in een cafe zitten met mijn liefste vriendinnetjes en dan even van een afstand naar 'jouw meiden' kijken en jezelf gelukkig prijzen met zulke geweldige mensen.

Op dat soort momenten wordt het begrip 'liefde' bijna tastbaar. Je kan het bijna aanraken. Het hangt als een roze wolk om al die situaties heen. Het geeft je zo'n warm gevoel van binnen.

Ik wil dat ik de roze wolk op kan pakken en in een zakje kan doen, zodat ik het altijd bij me kan dragen.