On my own.
Het zonnetje schijnt, een heerlijk weekend in Amsterdam achter de rug, de kou buiten is dragelijk geworden, ik voel me goed; alle ingredienten voor een heerlijke dag. Misschien een terrasje pakken, met winterjas aan, grote sjaal om en zonnebril op. Of anders 's avonds even eten met lieve vriendinnen. Alles kan vandaag, denk je. Ik kan de wereld aan vandaag, denk je.
Toch zijn er wat verplichtingen dingen die op de planning staan, iets dat studie heet, iets dat afspraken heet, die moeilijk overgeslagen kunnen worden. En als het dan even niet gaat zoals het hoort te gaan, zoals bij de eerste afspraak van deze dag bijvoorbeeld, voel ik me ineens heel klein. Ik weet even niet meer waar ik het zoeken moet in deze dag, al doet de zon nog zo hard zijn best, al fluiten de vogeltjes nog zo zuiver. Het gevoel -ik kan de wereld aan- ebt gewoon langzaam bij me weg.
Ik vraag mezelf vaak af, waarom je niet je eigen peptalk kan zijn. Waarom ik mijn gevoel van -Ohnee, het gaat me allemaal niet meer lukken- niet gewoon even kan onderdrukken en kan denken -Jawel, het gaat allemaal echt wel goedkomen.- Op de een of andere manier kan ik die knop niet vinden en omdraaien bij mezelf. Moeilijk, want soms is het wel hard nodig. Ik denk dat dat wat ik denk en ik voel, veel meer mensen hebben en voelen. Dat iedereen ook af en toe opzoek is naar die knop en hem ook vaak genoeg niet kan vinden. We roepen vaak de hulp in van iemand anders, om ons 'ei' even bij kwijt te kunnen.
Ook ik, vaak genoeg, ik heb immers een aantal grote rotsen in de branding om me heen, ook al mist mijn grootste rots.
Maar hoe goed ze ook helpen, hoe lief ze ook zijn, hoeveel je ook aan ze hebt, uiteindelijk is het je eigen gevoel dat jou een rotgevoel bezorgd, dus uiteindelijk moet je het wel zelf doen. Er zijn dagen dat het beter gaat, maar er komt een dag, dat ik die knop een slinger geef van heb ik jou daar en dat positiviteit DE nieuwe omschrijving is van mijn levenswijze. Er komt een dag en daar geloof ik heilig in, dat ik dit allemaal wel aankan. Dat ik niet bij elk kleinigheidje in de stress schiet, dat ik het allemaal wel kan ordenen in mijn hoofd.
Ik ben immers al zo ver gekomen.
Toch zijn er wat verplichtingen dingen die op de planning staan, iets dat studie heet, iets dat afspraken heet, die moeilijk overgeslagen kunnen worden. En als het dan even niet gaat zoals het hoort te gaan, zoals bij de eerste afspraak van deze dag bijvoorbeeld, voel ik me ineens heel klein. Ik weet even niet meer waar ik het zoeken moet in deze dag, al doet de zon nog zo hard zijn best, al fluiten de vogeltjes nog zo zuiver. Het gevoel -ik kan de wereld aan- ebt gewoon langzaam bij me weg.
Ik vraag mezelf vaak af, waarom je niet je eigen peptalk kan zijn. Waarom ik mijn gevoel van -Ohnee, het gaat me allemaal niet meer lukken- niet gewoon even kan onderdrukken en kan denken -Jawel, het gaat allemaal echt wel goedkomen.- Op de een of andere manier kan ik die knop niet vinden en omdraaien bij mezelf. Moeilijk, want soms is het wel hard nodig. Ik denk dat dat wat ik denk en ik voel, veel meer mensen hebben en voelen. Dat iedereen ook af en toe opzoek is naar die knop en hem ook vaak genoeg niet kan vinden. We roepen vaak de hulp in van iemand anders, om ons 'ei' even bij kwijt te kunnen.
Ook ik, vaak genoeg, ik heb immers een aantal grote rotsen in de branding om me heen, ook al mist mijn grootste rots.
Maar hoe goed ze ook helpen, hoe lief ze ook zijn, hoeveel je ook aan ze hebt, uiteindelijk is het je eigen gevoel dat jou een rotgevoel bezorgd, dus uiteindelijk moet je het wel zelf doen. Er zijn dagen dat het beter gaat, maar er komt een dag, dat ik die knop een slinger geef van heb ik jou daar en dat positiviteit DE nieuwe omschrijving is van mijn levenswijze. Er komt een dag en daar geloof ik heilig in, dat ik dit allemaal wel aankan. Dat ik niet bij elk kleinigheidje in de stress schiet, dat ik het allemaal wel kan ordenen in mijn hoofd.
Ik ben immers al zo ver gekomen.
Reacties
Een reactie posten