Ode aan mijn tranen.
Eerst voel ik het in mijn keel, dan achter mijn ogen. Ik voel ze drukken, eerst in mijn keel, dan achter mijn ogen. Ik voel me naar boven komen, eerst in mijn keel, dan in mijn ogen.
Eerst 1, nog zachtjes. Dan twee, iets harder. Maar daarna vloeien de tranen over mijn wangen, maak ik een heel hard geluid en dan is noch de gene, noch mijn charmante zelf ver te zoeken.
Meestal ben ik alleen, ook omdat ik mijn minder charmante zelf niet graag laat zien, maar vooral omdat ik moeilijk kan huilen met mensen erbij. Ik voel me dan vaak een beetje opgelaten. Ik heb dan ook altijd het gevoel dat mensen verschrikt kijken en dat langzaam weer dat gevoel van 'Ohjee ik zie gevoel!' bij de mensen naar boven komt. Goed, waarschijnlijk stel ik me aan, maar ik heb ook altijd net iets meer zelfmedelijden als ik huil, dan wanneer ik 'the time of my life' heb.
Ik heb me heel vaak afgevraagd hoe ik zou huilen als ik hoorde dat mijn moeder was overleden. Je kan het gevoel niet opwekken wanneer het nog niet daadwerkelijk gebeurd is. Hoe lang we ook al wisten dat mijn mama dood zou gaan, je kan je nooit indenken hoe het zou zijn wanneer het daadwerkelijk gebeurde.
Moment supreme, weinig verrassend: Natuurlijk heb ik gehuild, hard en lang. Soms heel even niet, dan voelde ik me schuldig dat ik er even niet aan had gedacht. Maar, na een aantal weken kwam het 'missen.' Eerst die welbekende roes, dan dat cliche zwarte gat en daarna het 'missen.' En, sodeju, wat doet dat missen een verschrikkelijke pijn. Dit is niet het missen wat je tegen je vriend zegt als hij op vakantie gaat (ongetwijfeld ook heel erg, ik wil niemand een pijnlijke avond bezorgen), dit is het missen alsof er iemand uit je wordt getrokken die nooit meer terugkomt. En niemand die kan zeggen waarom, waarom jij. Daar gaan een tranen bij gepaard die ik niet meer kan tegenhouden op dat moment, waar ik dan ook ben.
Ergens heb ik het wel leren accepteren, huilen hoort erbij. Huilen hoort bij het vallen en opstaan in het leven. Het is niet altijd leuk. Het leven tekent je en maakt een portret van je dat jij zelf niet zo had voorgesteld. Dat portret is niet altijd eerlijk, leuk of gemakkelijk. Maar zolang het er nog is, is er ook nog voor te vechten.
Neem het soms met de dag, ook al ben je nog zo'n planner zeg ik wel eens tegen mezelf. Laat het soms even over je heen komen en geniet, want dat wilde zij toch het allerliefste? Het blijft moeilijk. En ik wacht nu nog eerder op de volgende huilbui dan op het volgende genietmoment, maar in de tussentijd proberen we tevreden door te leven. Zoals mijn zus het al eens zei: 'Tevreden, niet gelukkig.'
Je hebt me gemaakt tot wie ik ben en die persoon zal ik blijven, voor jou.
Eerst 1, nog zachtjes. Dan twee, iets harder. Maar daarna vloeien de tranen over mijn wangen, maak ik een heel hard geluid en dan is noch de gene, noch mijn charmante zelf ver te zoeken.
Meestal ben ik alleen, ook omdat ik mijn minder charmante zelf niet graag laat zien, maar vooral omdat ik moeilijk kan huilen met mensen erbij. Ik voel me dan vaak een beetje opgelaten. Ik heb dan ook altijd het gevoel dat mensen verschrikt kijken en dat langzaam weer dat gevoel van 'Ohjee ik zie gevoel!' bij de mensen naar boven komt. Goed, waarschijnlijk stel ik me aan, maar ik heb ook altijd net iets meer zelfmedelijden als ik huil, dan wanneer ik 'the time of my life' heb.
Ik heb me heel vaak afgevraagd hoe ik zou huilen als ik hoorde dat mijn moeder was overleden. Je kan het gevoel niet opwekken wanneer het nog niet daadwerkelijk gebeurd is. Hoe lang we ook al wisten dat mijn mama dood zou gaan, je kan je nooit indenken hoe het zou zijn wanneer het daadwerkelijk gebeurde.
Moment supreme, weinig verrassend: Natuurlijk heb ik gehuild, hard en lang. Soms heel even niet, dan voelde ik me schuldig dat ik er even niet aan had gedacht. Maar, na een aantal weken kwam het 'missen.' Eerst die welbekende roes, dan dat cliche zwarte gat en daarna het 'missen.' En, sodeju, wat doet dat missen een verschrikkelijke pijn. Dit is niet het missen wat je tegen je vriend zegt als hij op vakantie gaat (ongetwijfeld ook heel erg, ik wil niemand een pijnlijke avond bezorgen), dit is het missen alsof er iemand uit je wordt getrokken die nooit meer terugkomt. En niemand die kan zeggen waarom, waarom jij. Daar gaan een tranen bij gepaard die ik niet meer kan tegenhouden op dat moment, waar ik dan ook ben.
Ergens heb ik het wel leren accepteren, huilen hoort erbij. Huilen hoort bij het vallen en opstaan in het leven. Het is niet altijd leuk. Het leven tekent je en maakt een portret van je dat jij zelf niet zo had voorgesteld. Dat portret is niet altijd eerlijk, leuk of gemakkelijk. Maar zolang het er nog is, is er ook nog voor te vechten.
Neem het soms met de dag, ook al ben je nog zo'n planner zeg ik wel eens tegen mezelf. Laat het soms even over je heen komen en geniet, want dat wilde zij toch het allerliefste? Het blijft moeilijk. En ik wacht nu nog eerder op de volgende huilbui dan op het volgende genietmoment, maar in de tussentijd proberen we tevreden door te leven. Zoals mijn zus het al eens zei: 'Tevreden, niet gelukkig.'
Je hebt me gemaakt tot wie ik ben en die persoon zal ik blijven, voor jou.
Hele, hele mooi zin op het laatst! Ik vind het heel mooi dat je hier op je blog zo open bent. Ik denk dat je daarmee ook anderen erg kan steunen, je stukjes herkenbaarheid kunnen oproepen. Heel erg veel sterkte met het verlies en het rouwproces!
BeantwoordenVerwijderen