''Gevoelens? Moet dat nu?'
Reclame's zijn vaak zinloos. En ergerlijk.
Maar, verleden week zag ik een reclame die ergens wel een kleine waarheid bevat. De SIRE reclame, waar ik het over heb, gaat over het feit dat 1 op de 4 vrienden je de rug zou toekeren wanneer je dodelijk ziek zou worden. 1 op de 4 vind ik een schrikbarend hoog aantal. Stel je maar eens voor hoeveel vrienden je hebt en hoeveel je daarvan zou verliezen.
Toch, de reacties die deze reclame vaak oproept zijn tegenstrijdig met de cijfers. 'Dat zou ik nooit doen! Ik zou mijn zieke vriend of vriendin nooit laten zitten.'
De waarheid ligt anders. En waarom ik dat weet? Omdat ik onderhand een ervaringsdeskundige ben.
Het is een pijnlijk onderwerp, moeilijk bespreekbaar te maken en het is makkelijk het onderwerp tekort te doen: Gevoelens. Want daar begint het mee. Men merkt dat het slecht gaat met zijn of haar doodzieke vriendin, maar men vraagt er niet naar. De meeste mensen zijn al bang genoeg om over hun eigen gevoelens te praten, laat staan dat ze graag over iemand anders gevoelens praten. Wat dat betreft leven we soms echt nog in het verleden. We kunnen mannen op de maan laten lopen, de meest rare dingen opzoeken op internet, we vinden telefoons uit die je heel Nederland door kunnen leiden, maar over gevoelens praten?
Verder speelt het feit mee dat zieke mensen vaker 'saaierg' zijn dan gezonde mensen. Doodzieke mensen kunnen niet meer zovaak de deur uit als zij zouden willen, doodzieke mensen hebben soms een andere vorm van aandacht nodig. Maar, doodzieke mensen zijn niet saai! Doodzieke mensen zjn net zo aardig, onaardig, lief of sarcastisch als ze dat ze voor hun ziekte waren. Behandel doodzieke mensen zoals je ieder ander zou behandelen.
Mijn moeder was zelf erg gesloten, maar dat nam niet weg dat ze het wel fijn vond als mensen vroegen hoe het met haar ging. Het was ook niet zo raar dat ze gesloten was. Want, wie zit er tijdens een verjaardagsfeest te wachten op verhalen over chemokuren, medicijnen en overgeven midden in de nacht? Je wilt nooit iemand anders zijn feestje verpesten, omdat het feestje in jouw leven nu eenmaal niet zo'n succes is.
Gelukkig hebben de vrienden van mij en mijn familie het gemiddelde wat opgekrikt. Maar, er zijn altijd mensen die het niet kunnen begrijpen, of die het moeilijk vinden. Mijn enige advies: zeg dat. Want ook dat is praten over je gevoel.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Maar, verleden week zag ik een reclame die ergens wel een kleine waarheid bevat. De SIRE reclame, waar ik het over heb, gaat over het feit dat 1 op de 4 vrienden je de rug zou toekeren wanneer je dodelijk ziek zou worden. 1 op de 4 vind ik een schrikbarend hoog aantal. Stel je maar eens voor hoeveel vrienden je hebt en hoeveel je daarvan zou verliezen.
Toch, de reacties die deze reclame vaak oproept zijn tegenstrijdig met de cijfers. 'Dat zou ik nooit doen! Ik zou mijn zieke vriend of vriendin nooit laten zitten.'
De waarheid ligt anders. En waarom ik dat weet? Omdat ik onderhand een ervaringsdeskundige ben.
Het is een pijnlijk onderwerp, moeilijk bespreekbaar te maken en het is makkelijk het onderwerp tekort te doen: Gevoelens. Want daar begint het mee. Men merkt dat het slecht gaat met zijn of haar doodzieke vriendin, maar men vraagt er niet naar. De meeste mensen zijn al bang genoeg om over hun eigen gevoelens te praten, laat staan dat ze graag over iemand anders gevoelens praten. Wat dat betreft leven we soms echt nog in het verleden. We kunnen mannen op de maan laten lopen, de meest rare dingen opzoeken op internet, we vinden telefoons uit die je heel Nederland door kunnen leiden, maar over gevoelens praten?
Verder speelt het feit mee dat zieke mensen vaker 'saaierg' zijn dan gezonde mensen. Doodzieke mensen kunnen niet meer zovaak de deur uit als zij zouden willen, doodzieke mensen hebben soms een andere vorm van aandacht nodig. Maar, doodzieke mensen zijn niet saai! Doodzieke mensen zjn net zo aardig, onaardig, lief of sarcastisch als ze dat ze voor hun ziekte waren. Behandel doodzieke mensen zoals je ieder ander zou behandelen.
Mijn moeder was zelf erg gesloten, maar dat nam niet weg dat ze het wel fijn vond als mensen vroegen hoe het met haar ging. Het was ook niet zo raar dat ze gesloten was. Want, wie zit er tijdens een verjaardagsfeest te wachten op verhalen over chemokuren, medicijnen en overgeven midden in de nacht? Je wilt nooit iemand anders zijn feestje verpesten, omdat het feestje in jouw leven nu eenmaal niet zo'n succes is.
Gelukkig hebben de vrienden van mij en mijn familie het gemiddelde wat opgekrikt. Maar, er zijn altijd mensen die het niet kunnen begrijpen, of die het moeilijk vinden. Mijn enige advies: zeg dat. Want ook dat is praten over je gevoel.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Reacties
Een reactie posten