I swear I won't swear again

Het is maandagavond, ik stap in de tram richting CS. Ik zoek een plekje in het midden en kijk rustig naar buiten. De kille wind en kale takken hebben plaatsgemaakt voor een zacht briesje en jonge blaadjes aan de bomen. Het wordt weer lente. Per ongeluk vang ik een gesprek op van een studentenstel. Je kent het wel, je wilt eigenlijk niet meeluisteren, maar door de volume van hun stemmen en de manier waarop jij zit, heb je bijna geen andere keuze. Bovendien, ik was mijn ipod vergeten. Hij vraagt aan haar hoe haar coschappen vandaag zijn gegaan en terwijl we langs een advocatenkantoor rijden wijst zij hem op een mogelijke stage plek. Een dokter en advocaat in spe, denk ik nog, daar zal de spreekwoordelijke schoorsteen goed gaan roken.

We rijden langs de Westermarkt en komen aan bij de dam. ´Dit stuk´ zegt zij, duidelijk de tramlijn bedoelend, ´duurt altijd nog zo kankerlang.´ Mijn adem stokt even en mijn wenkbrauwen beginnen te fronsen, de oplettende medereiziger had aan mijn gezicht kunnen aflezen dat er iets niet helemaal goed bij me binnenkwam. Of juist heel erg binnenkwam. Het schelden met kanker, als in ´kankerwijf´ ´krijg toch de kanker´ ´kanker toch op´ heb ik nooit begrepen, maar het zetten van ´kanker´ voor een woord om aan te tonen dat het heel erg of enorm is, nog veel minder. Denk aan ´kankergroot´ ´kankervet´ ´kankerdruk.´ Deze woorden zal je nooit uit mijn mond horen. Niet alleen omdat ik schelden een vrij nutteloze bezigheid vind, ook omdat ik weet hoe zeer je er mensen mee kan raken.

Waar degene die hiermee scheldt waarschijnlijk niet bij stil staat, is dat door zo´n woord uit te spreken, je de meest vreselijke gedachten of herinneringen bij iemand kan oprakelen. Voor heel veel mensen is het namelijk niet gewoon maar een scheldwoord, maar is het een woord met lading. Met druk, met pijn, met verdriet. Bijvoorbeeld, iedere keer als ik merk dat kanker gebruikt wordt als scheldwoord, zie ik mijn doorzieke moeder met overal slangetjes in de chemokamer voor me. Dat zijn geen beelden die je überhaupt al graag voor je ziet, en al helemaal niet in een tram. Richting CS. Ik bedoel maar.

Naast dat het woord allerlei beelden bij je kan oproepen, stoort het me ook dat het een ´sociaal geaccepteerd´ scheldwoord (is dit geen contradictio in terminis?) lijkt te worden. Als een beginnende dokter en een bijna afgestudeerde advocaat dit woord al gebruiken op een doodgewone maandagavond, waar is het dan ooit begonnen en waar houdt het dan op? Voor mij stopt het hier, en nu. Het scheldwoord kanker is uit den boze en vanaf nu beloof ik plechtig dat ik iedereen die het gebruikt, zal aanspreken, in plaats van er een blog over te schrijven. Want, als je mijn ogen ziet wanneer ik dat woord hoor op een manier zoals het niet gebruikt hoort te worden, zal je begrijpen wat ik bedoel.

 

Kanker.

Zo'n klein woordje, zo'n groot effect.