You are not alone. (Michael Jackson, 1995)
Persoonlijk vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Goed, niet altijd en niet ontzettend lang. Maar ik kan me heel goed avonden alleen vermaken. Boekje erbij, televisie erbij, alle modeblogs die ik maar ken opzoeken. Nieuwe inspiratie op doen, oude inspiratie terugvinden. Heerlijk vind ik het.
Aan de andere kant kan ik me soms erg alleen voelen als er grote beslissingen moeten worden genomen. Alleen zijn is wel iets anders dan het gevoel hebben dat je ergens 'alleen voorstaat.' We voelen ons allemaal wel eens of we ergens alleen voorstaan. Aan sommige grote beslissingen in het leven ontkom je niet en die moet je toch echt zelf nemen. 'Je moet het toch echt zelf doen' is een veel gebruikte cliche quote in deze. Maar, wat nu als je het niet zelf wíl doen? Ik begrijp wel dat je in de laatste fase van zo'n beslissing de knoop zelf moet doorhakken, maar advies van iemand vragen en ook krijgen is altijd voor mij nog heel belangrijk.
Ik vraag advies van de mensen die het allerdichtste bij me staan, omdat ik weet dat zij me het allerbeste kennen. En omdat op deze manier mijn gevoel van alleen zijn wordt afgenomen, je deelt je gevoelens en problemen namelijk met iemand anders. Logisch, zou je denken. Vanzelfsprekend, zou je denken.
Toch ben ik het als minder vanzelfsprekend gaan ervaren sinds de dood van mijn moeder. Want, eerlijk is eerlijk, ik stalkte haar bijna wanneer ik advies nodig had. Eigenlijk was het geen kwestie van wanneer, want ik had veel advies nodig. Niet alleen over grote dingen in het leven als tentamens, maar ook over de kleinere dingen als jongens, kleding, de kapper en wat ik vandáág nu weer moest eten. Wat was het vanzelfsprekend dat ik (en mijn zus) eigenlijk vanalles aan mama (en ook wel papa hoor, maar goed, we blijven vrouwen..) vroegen. En, daarbij, wat was het vanzelfsprekend dat ze daar een geweldig moederlijk antwoord op gaf. Zoals alleen moeders dit kunnen. Van mijn moeder kreeg ik nooit te horen: 'Nou Miek, ga het maar even lekker zélf doen.' Nee, er werd uitgebreid de tijd genomen om alle voors en tegens tegen elkaar af te wegen en ze eindigde bijna altijd met de woorden: 'Het komt wel goed, lieverd.' Dan was ik overtuigd. Overtuigd dat ik de wereld aan kon, overtuigd dat ik wist wat ik wilde.
Of mijn overtuiging nu minder is geworden? In het begin wel. Eigenlijk soms nog steeds wel. Soms voel ik me meer alleen, omdat er een deel van ons is weggenomen. Een deel van ons dat bij ons hoorde, dat nooit weg had mogen gaan. Alsof een auto ineens op drie wielen rijdt, in plaats van de gebruikelijke vier.
Af en toe betrap ik mezelf erop dat ik naar de telefoon wil grijpen of dat er na het behalen van een tentamen een leeg gevoel achterblijft: Wie ben ik nou vergeten te bellen?
We hebben allemaal iemand (of meerdere) nodig die ons af en toe vertelt dat we het allemaal wél kunnen en hoe geweldig goed we zijn in wat we doen. We hebben allemaal af en toe iemand nodig die ons laat voelen dat we níet alleen zijn.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Aan de andere kant kan ik me soms erg alleen voelen als er grote beslissingen moeten worden genomen. Alleen zijn is wel iets anders dan het gevoel hebben dat je ergens 'alleen voorstaat.' We voelen ons allemaal wel eens of we ergens alleen voorstaan. Aan sommige grote beslissingen in het leven ontkom je niet en die moet je toch echt zelf nemen. 'Je moet het toch echt zelf doen' is een veel gebruikte cliche quote in deze. Maar, wat nu als je het niet zelf wíl doen? Ik begrijp wel dat je in de laatste fase van zo'n beslissing de knoop zelf moet doorhakken, maar advies van iemand vragen en ook krijgen is altijd voor mij nog heel belangrijk.
Ik vraag advies van de mensen die het allerdichtste bij me staan, omdat ik weet dat zij me het allerbeste kennen. En omdat op deze manier mijn gevoel van alleen zijn wordt afgenomen, je deelt je gevoelens en problemen namelijk met iemand anders. Logisch, zou je denken. Vanzelfsprekend, zou je denken.
Toch ben ik het als minder vanzelfsprekend gaan ervaren sinds de dood van mijn moeder. Want, eerlijk is eerlijk, ik stalkte haar bijna wanneer ik advies nodig had. Eigenlijk was het geen kwestie van wanneer, want ik had veel advies nodig. Niet alleen over grote dingen in het leven als tentamens, maar ook over de kleinere dingen als jongens, kleding, de kapper en wat ik vandáág nu weer moest eten. Wat was het vanzelfsprekend dat ik (en mijn zus) eigenlijk vanalles aan mama (en ook wel papa hoor, maar goed, we blijven vrouwen..) vroegen. En, daarbij, wat was het vanzelfsprekend dat ze daar een geweldig moederlijk antwoord op gaf. Zoals alleen moeders dit kunnen. Van mijn moeder kreeg ik nooit te horen: 'Nou Miek, ga het maar even lekker zélf doen.' Nee, er werd uitgebreid de tijd genomen om alle voors en tegens tegen elkaar af te wegen en ze eindigde bijna altijd met de woorden: 'Het komt wel goed, lieverd.' Dan was ik overtuigd. Overtuigd dat ik de wereld aan kon, overtuigd dat ik wist wat ik wilde.
Of mijn overtuiging nu minder is geworden? In het begin wel. Eigenlijk soms nog steeds wel. Soms voel ik me meer alleen, omdat er een deel van ons is weggenomen. Een deel van ons dat bij ons hoorde, dat nooit weg had mogen gaan. Alsof een auto ineens op drie wielen rijdt, in plaats van de gebruikelijke vier.
Af en toe betrap ik mezelf erop dat ik naar de telefoon wil grijpen of dat er na het behalen van een tentamen een leeg gevoel achterblijft: Wie ben ik nou vergeten te bellen?
We hebben allemaal iemand (of meerdere) nodig die ons af en toe vertelt dat we het allemaal wél kunnen en hoe geweldig goed we zijn in wat we doen. We hebben allemaal af en toe iemand nodig die ons laat voelen dat we níet alleen zijn.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Reacties
Een reactie posten