A change is gonna come?
Een aantal dagen geleden postte ik op mijn facebook: 'Soms moet je een kans grijpen, terwijl je niet weet wat je te wachten staat.'
Waarheid als een koe, als je het mij vraagt. Het doemdenken en uitstellen wordt al teveel gedaan. Benutten moeten mensen veel vaker in hun woordenschat naar boven halen. Want, wie zegt dat deze ene kans niet die ene kans is die je leven zal veranderen?
Mij staat op dit moment een grote verandering te wachten en daar heb ik het weinig over. Ik heb besloten om in februari mijn oude, vertrouwde leventje in Groningen op te geven en richting het westen, Amsterdam, te gaan. Voor de één lijkt dit inderdaad slechts 2,5 uur in de trein, voor de ander lijkt dit misschien een wereldverandering. Ik zweef hier ergens tussen in. Het idee dat ik alles wat mij vertrouwd is, opgeef voor een hele nieuwe wereld daar, maakt me nieuwsgierig, soms bang, opgewonden en blij. Het idee dat ik mijn vriendinnen en mijn zus en vader niet meer dagelijks kan zien, maakt me soms verdrietig. Maar, dan komt de optimistische 'het is maar 2,5 uur in de trein' toch weer bij me naar boven.
Ik heb lang stilgestaan en niet goed geweten wat ik wilde. Ik heb lang getwijfeld en veel dingen hebben me hier gehouden. Maar hoe meer je beseft wat je wilt, hoe rustiger je wordt.
Misschien ligt mijn verre toekomst helemaal niet in Amsterdam, misschien wel in Brussel of Parijs en ergens hoop ik ook nog een aantal jaar New York mee te pakken. Waar hij ook ligt, voor nu ligt hij in Amsterdam, de kans die ik nu aangeboden krijg, grijp ik met twee handen en laat ik niet los, totdat er een nieuwere, betere kans zich misschien voordoet.
Benutten. Genieten. En, op zn Gronings gezegd: Goan!
Ik kan het iedereen aanraden.
Veel liefs,
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Waarheid als een koe, als je het mij vraagt. Het doemdenken en uitstellen wordt al teveel gedaan. Benutten moeten mensen veel vaker in hun woordenschat naar boven halen. Want, wie zegt dat deze ene kans niet die ene kans is die je leven zal veranderen?
Mij staat op dit moment een grote verandering te wachten en daar heb ik het weinig over. Ik heb besloten om in februari mijn oude, vertrouwde leventje in Groningen op te geven en richting het westen, Amsterdam, te gaan. Voor de één lijkt dit inderdaad slechts 2,5 uur in de trein, voor de ander lijkt dit misschien een wereldverandering. Ik zweef hier ergens tussen in. Het idee dat ik alles wat mij vertrouwd is, opgeef voor een hele nieuwe wereld daar, maakt me nieuwsgierig, soms bang, opgewonden en blij. Het idee dat ik mijn vriendinnen en mijn zus en vader niet meer dagelijks kan zien, maakt me soms verdrietig. Maar, dan komt de optimistische 'het is maar 2,5 uur in de trein' toch weer bij me naar boven.
Ik heb lang stilgestaan en niet goed geweten wat ik wilde. Ik heb lang getwijfeld en veel dingen hebben me hier gehouden. Maar hoe meer je beseft wat je wilt, hoe rustiger je wordt.
Misschien ligt mijn verre toekomst helemaal niet in Amsterdam, misschien wel in Brussel of Parijs en ergens hoop ik ook nog een aantal jaar New York mee te pakken. Waar hij ook ligt, voor nu ligt hij in Amsterdam, de kans die ik nu aangeboden krijg, grijp ik met twee handen en laat ik niet los, totdat er een nieuwere, betere kans zich misschien voordoet.
Benutten. Genieten. En, op zn Gronings gezegd: Goan!
Ik kan het iedereen aanraden.
Veel liefs,
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Reacties
Een reactie posten