'Coulda Woulda Shoulda' -Sex and the City, S04E11

Toen mijn vader was afgestudeerd, stond er nog net geen pot met geld aan het eind van de regenboog op hem te wachten. Maar het scheelde niet veel. Werkgevers stonden in de rij. Genoeg keuze. Je was vogelvrij en wist dat je goed terecht ging komen. Sollicitatietrainingen? Niet nodig! Je inschrijven voor carriere dagen en dan vervolgens niet mogen komen wegens teveel aanmeldingen? Men was niet met dit fenomeen bekend! Traineeships met 8 rondes, 5 gesprekken en 1000 kandidaten? Overbodig! Beschikte je over een gezonde motivatie, een goede dosis werklust en was je een gezellig persoon voor bij het koffieapparaat in de pauze dan zat je gebakken! Nieuwe job, daar ga je!


Goed, bovenstaande is misschien lichtelijk gechargeerd, maar ik zit er niet ver naast. De kern van dit verhaal is dat de mensen van toen zich 'on top of the world' voelden toen ze net waren afgestudeerd. Alles mocht, alles kon. Mogelijkheden te over. Wij voelen alleen een enorme druk. Moeten moeten moeten. Want we moeten een goede baan, maar deze baan kunnen we alleen maar krijgen als we een briljant C.V. hebben opgebouwd (compleet met besturen, commissie en vlak vrijwilligerswerk en bezoekjes aan het buitenland niet uit!) en verder mogen we ook wel door het stof gaan bij onze nieuwe werkgever om te laten zien dat we heus wel 'heel spontaan' 'hardwerkend' 'geen negen tot vijf mentaliteit hebbend' persoon zijn.


Ben ik een kind van de crisis? Heb ik niet anders gezien dan een te ruime arbeidsmarkt en weet ik niet hoe het is om na 3 keer solliciteren een baan wél te hebben? Ik weet het niet. Ik moet het gaan meemaken. Straks, als afgestudeerde. Voel ik ook het moeten moeten moeten? Soms, en soms ook niet. Vaker niet dan wel, eigenlijk. Of ik heb besloten het niet meer te voelen. Er ging een knop om bij mij. Ik ga dit niet zien als moeten, ik ga dit zien zoals mijn vader het zag: één enorme uitdaging. Ben ik er één van de oude stempel? Geloof ik dat een goede werklust, gezonde dosis motivatie en mijn stralende (ahum) persoonlijkheid mij aan een baan kan helpen? Misschien wel. Misschien klinkt het als een sprookje, maar als ik het niet als één grote uitdaging maar als één grote last ga zien, dan heb ik al helemaal geen puf meer om aan mijn scriptie te beginnen, om mijn studie af te maken, om aan 'C.V. building' te doen. Zoals ik vaker zeg: 'Ik heb voor hetere vuren gestaan, ik kom er wel' Wíj komen er wel. Ten slotte, iets met conjunctuur en economie: er komt ook een tijd dat de crisis voorbij is. En dan lachen we met z'n allen heel hard om hoe men 'vroeger' na vijf sollicitatierondes nog niet wist of hij de baan van zijn dromen had binnengesleept of niet....