Suiker en azijn. - Acda en de Munnik

Eigenlijk is het met geen pen te beschrijven wat je voelt als je iemand moet missen die je eigenlijk helemaal niet kan missen. Waar van je vooraf dacht dat het onmogelijk was diegene ooit te moeten missen. Dit gevoel is duidelijk voor mensen die ook zoiets hebben mee gemaakt, het gevoel omschrijven gaat een stuk moeilijker.

Toch is het goed om over je gevoel na te denken en het te proberen op papier te zetten. Soms kan je alleen op die manier begrijpen wat er door je heen gaat.

Voor mij is het vaak alsof jij even stilstaat, terwijl de wereld om je heen doordraait. Nee, niet andersom, niet alsof de wereld even stil staat. Nee. Ik sta even stil, terwijl iedereen doorgaat. Op elk willekeurig moment kan zoiets voorkomen. Stilte.

Mensen die denken dat het missen met de tijd beter gaat liegen, voor mijn gevoel. Beter is geen goed woord. Beter lijkt alsof je uit het dal aan het klimmen bent. Het missen wordt dragelijker. Uit een echt dal kan je niet klimmen, want het gevoel wordt nooit anders. Je blijft altijd diegene missen. En dat maakt het misschien nog wel het allermoeilijkst. Het is geen relatie die uit gaat, geen vriendschap die verwatert, geen baan die je op moet zeggen, geen kledingstuk dat je weggooit. Ook die dingen of personen komen niet meer bij je terug, maar naar verloop van tijd mis je ze niet meer. Als je iemand verloren bent, die zo diep in je hart zit, gaat het missen nooit over. Excuus als je de hoop had van wel. 

Genoeg azijn. Er bestaat ook een zoetere, suiker, kant. Hoe cliché, what doesn't kill you does make you stronger. Het missen maakt je ook sterker. Ik zeg wel eens gekscherend tegen mijn vriend: 'Ik heb wel voor hetere vuren gestaan.' Maar het is waar. Één van de heetste vuren heb ik gehad in mijn  leven. Dus, kom maar op. Ik kan alles aan. Zo'n gevoel kan je wel eens overvallen. En dat voelt damn good.

En vandaag denk ik, kom maar op. Ik kan de wereld aan. Er dat, dat gevoel, zou ik voor geen goud willen missen.