'Zonder ritme geen dans, zonder dans geen ritme'
Mijn vader heeft ritmegevoel en mijn moeder kon dansen. Andersom kan helaas voor beiden niet beweerd worden. Ik geloof dat deze aspecten een hoofdrol hebben gespeeld in hun bijna perfecte relatie.
Bijna perfect?
Close to perfect. Hoe je het noemen wil. Alleen omdat perfect niet bestaat. Ik maak dingen echt niet mooier dan ze zijn. Soms, heel soms, komen twee mensen elkaar tegen die voor altijd samen door het leven gaan; zo was de relatie van mijn ouders.
Mijn vader bracht ritme aan in hun leven. Regelmaat. Hij regelde zaken. Dacht vooruit, zoals je ritme soms ook voorspellen kan. De goedzak die zij zo nodig had. 'Goedzak', regelmaat, maar nooit saai. Ik ben niet voor niets opgegroeid met klanken van Motown. Mijn vader is een soulvol ritme. Een fijn ritme, dat staat als een huis, met af en toe een verrassende wending. Dan nam hij mama mee. Zomaar. Weekendje weg, uiteten. Met zo'n verrassing kon hij een blik in haar ogen toveren die onbetaalbaar voor hem was. En wanneer ze hem aankeek met diezelfde mooie grote ogen, kon ze denk ik alles gedaan krijgen van hem. Hij was haar rots. Maar ook haar trots. Want wat was ze trots op hem.
En zij? Zij ging dansend door het leven, zwierig door hun relatie. Bij elkaar zijn was meer dan genoeg. Schaterlachend tot ze er bij neer viel. Zij was zijn danseres. Soms dansend tot in het explosieve. Maar dan was daar het ritme weer, waardoor ze altijd op haar pootjes terecht kwam, waardoor ze zich altijd veilig en geborgen voelde. Zij was het luchtige wat hij soms zo nodig had, het ondeugende waar hij af en toe zo voor viel. Nam ze na een concert een poster mee van zijn grote muzikale held. Dan keek hij vol ongeloof en bewondering. Dansten ze even samen.
En op deze manier ontstond hun eigen levenslied. Waarin zij de dans was, en hij het ritme. En zij danste niet op zijn ritme, ze danste tussen zijn ritme door. Dat maakte hun relatie nooit saai, 37 jaar lang niet. Gelukkig zijn was een onderdeel van zijn ritme en haar dans geworden.
Tot het einde van haar leven heeft ze gedanst alsof het haar lieve lust was. En met hetzelfde ritme zal hij van haar blijven houden, tot in de eeuwigheid.
Close to perfect. Hoe je het noemen wil. Alleen omdat perfect niet bestaat. Ik maak dingen echt niet mooier dan ze zijn. Soms, heel soms, komen twee mensen elkaar tegen die voor altijd samen door het leven gaan; zo was de relatie van mijn ouders.
Mijn vader bracht ritme aan in hun leven. Regelmaat. Hij regelde zaken. Dacht vooruit, zoals je ritme soms ook voorspellen kan. De goedzak die zij zo nodig had. 'Goedzak', regelmaat, maar nooit saai. Ik ben niet voor niets opgegroeid met klanken van Motown. Mijn vader is een soulvol ritme. Een fijn ritme, dat staat als een huis, met af en toe een verrassende wending. Dan nam hij mama mee. Zomaar. Weekendje weg, uiteten. Met zo'n verrassing kon hij een blik in haar ogen toveren die onbetaalbaar voor hem was. En wanneer ze hem aankeek met diezelfde mooie grote ogen, kon ze denk ik alles gedaan krijgen van hem. Hij was haar rots. Maar ook haar trots. Want wat was ze trots op hem.
En zij? Zij ging dansend door het leven, zwierig door hun relatie. Bij elkaar zijn was meer dan genoeg. Schaterlachend tot ze er bij neer viel. Zij was zijn danseres. Soms dansend tot in het explosieve. Maar dan was daar het ritme weer, waardoor ze altijd op haar pootjes terecht kwam, waardoor ze zich altijd veilig en geborgen voelde. Zij was het luchtige wat hij soms zo nodig had, het ondeugende waar hij af en toe zo voor viel. Nam ze na een concert een poster mee van zijn grote muzikale held. Dan keek hij vol ongeloof en bewondering. Dansten ze even samen.
En op deze manier ontstond hun eigen levenslied. Waarin zij de dans was, en hij het ritme. En zij danste niet op zijn ritme, ze danste tussen zijn ritme door. Dat maakte hun relatie nooit saai, 37 jaar lang niet. Gelukkig zijn was een onderdeel van zijn ritme en haar dans geworden.
Tot het einde van haar leven heeft ze gedanst alsof het haar lieve lust was. En met hetzelfde ritme zal hij van haar blijven houden, tot in de eeuwigheid.
Wat een prachtig blogje en mooi eerbetoon aan je ouders <3 Ik ben er even stil van.
BeantwoordenVerwijderen