Weinig woorden

2 uur  's nachts. Leiden Centraal. Stroomstoring. Amsterdam wacht op me. En ik wacht op de treinen die mij naar mijn nieuwe liefde brengen.

Er zit 1 jongen op hetzelfde perron. 'Sorry, mag ik een hele asociale vraag stellen? Hij knikt, bijna onzichtbaar. Hij luistert niet. Iets met eigen wereld. 'Mag ik een sigaret bietsen?' Hij reikt me zijn bijna lege pakje aan. Ik ga naast hem zitten. We roken. Ik kijk nieuwsgierig opzij. Geïntrigeerd door watvoor persoon er naast me zit. Rood doorlopen ogen, wit gezicht. Ik vraag hem waar hij heen moet en wijs hem drie keer op het feit dat zijn trein naar Utrecht niet vanaf dit spoor vertrekt. Het interesseert hem niet. Laks, vind ik het, bijna tegen het irritante aan. Ik zie dat mijn trein op het spoor tegenover me staat te wachten. Nog twintig minuten. 'Ben je een man van weinig woorden of ben je gewoon te hard gegaan?' 'Weinig woorden' 

Ik geef hem zijn sigaret terug. 'Hier, ik ga in mijn trein zitten' Hij pakt de sigaret aan en zegt niets. Het intrigeert en irriteert me. Ik wil niets van die jongen, dat vooropgesteld. Maar, we zitten toch in hetzelfde schuitje? Stroomstoring, veel te laat, weg uit Leiden, terug naar huis. Een sociaal praatje zou wenselijk zijn. Of op z'n minst aardig. Beleefd.

De jongen geeft er niets om. Aan de andere kant, geef hem eens ongelijk. Je komt om een sigaret bietsen en dan verwacht je ook nog dat ik een sociaal praatje met je ga beginnen? Of hij zit inderdaad in zijn eigen wereld en niet op dat bankje, niet op het station, niet eens in Leiden. 

Wat het was, zal ik nooit weten. Ik gok op een combinatie van beiden. En het feit dat ik een sucker voor sociale praatjes ben, is natuurlijk ook niet zijn probleem. Maar, ik heb me wel aan mij belofte gehouden. Want, nadat ik hem zijn peuk teruggeef en wegloop, roep ik: ik ga een blog over je schrijven. 

Hij kijkt niet op of om. Iets met eigen wereld. 

Hopelijk tot snel.

Mieke.