If you happy and you know it clap your hands

Alles hebben wat je hartje begeert en dan toch nog niet gelukkig zijn. Misschien is het in de Villa's in 't Gooi een veel voorkomende ziekte. Misschien is deze gedachte een vooroordeel.

Willen we altijd meer? Altijd beter? Ik heb het mezelf de afgelopen dagen, weken en misschien zelfs wel maanden soms hardop afgevraagd. Wil ik altijd meer? Altijd beter? Kan ik niet tevreden zijn met wat ik heb, heb ik altijd het gevoel dat er wat mist?

Als ik alleen al naar mijn kledingkast kijk, heb ik inderdaad vaak het gevoel dat er nieuwe dingen bij moeten komen. Goed, dit zou nog onder de noemer veredelde shopverslaving kunnen vallen. Toch ben ik de laatste tijd wel altijd bezig met ik wil dit nog, ik wil dat nog. En dan is kleding nog het minst schadelijke (hooguit voor de bankrekening) voorbeeld. Nee, het gaat veel verder dan kleding.

Hoewel je zou verwachten dat de dood van mijn moeder me zou hebben geleerd dat ik in het nu moet leven, is van mijn 'pluk de dag' motto de laatste tijd weinig meer over. Ik ben alleen maar bezig met morgen, overmorgen, volgende week. Wat moet ik nog, waar zie ik tegen op, wat lijkt me wel leuk in de week? Ik begrijp zelf ook heel goed dat het vrij destructief denken is, ik kan het alleen zo moeilijk uitschakelen. Vaker dan soms sta ik 's ochtends op en snap ik niet waarvoor ik het allemaal doe. Ik zie het soms even niet.

Ik weet ook dat dit erbij hoort, dat dit fases zijn. Dat je de ene week meer zin hebt in je werk, studie en alles wat erbij komt kijken. Dat deze fase wat langer aanhoudt dan gepland, baart me nog niet eens zoveel zorgen. Wat ik zal moeten proberen te accepteren is dat het erbij hoort. Blijkbaar gun ik het mezelf soms niet gelukkig te zijn en in het moment te leven. Blijkbaar vind ik ergens diep van binnen dat ik na 2 jaar nog niet constant gelukkig mag zijn. En ga ik daarom onbewust op zoek naar dingen die me zorgen kunnen baren. Dat dit ergens diep in me zit, vind ik ook niet schrikbarend.

Je neemt je verleden altijd in een rugzakje mee op je rug. Dat rugzakje kan je niet zomaar afgooien en ergens langs de kant van de weg laten staan. Je gooit je huis ook niet zomaar weg.
Af en toe haal je vervelende dingen uit je rugzakje die ervoor zorgen dat je weg naar geluk wordt versperd.

Maar ook vaak genoeg zullen er momenten komen dat je prachtige herinneringen uit je rugzakje haalt, die je over je eigen levensweg laten zweven.

Dat deze dingen nu diep onderin verstopt zitten, wil niet zeggen dat ik ze nooit meer zal vinden. Ook ik zal weer zweven.