Wanna fight?!
Toen ik mijn moeder verloor dacht ik dat ik voor het ongeluk geboren was. Daar ging mijn warme gezinnetje, mijn beschermde omgeving, mijn altijd veilige en goede jeugd.
Ik was ervan overtuigd: mij zal niets goeds meer overkomen. De positieve gedachten had ik compleet gelaten voor wat het was. Ik zou nog vóór mijn dertigste overlijden aan één of andere verschrikkelijke ziekte, geen man zou op me vallen en ik zou al helemaal nooit kinderen krijgen. Nee, studie zou ik niet meer kunnen afmaken en ik zou hopeloos zielig alleen in een donker hoekje van één of andere kamer belanden.
Tjá. Wat kan ik over mijn gedachten zeggen. De dood krijgt je schijnbaar wel klein. En vraagt je je grote positieve mond te houden. 'Shut úp, now it's my turn. Ik heb nou lang genoeg gewacht (Nou meneer dood, daar zijn de meningen redelijk over verdeeld...) Geen positieve gedachten meer.'
Want hoe je het ook wendt of keert, ik zie de dood nu niet als een positief persoon. (Mijn zus zou zeggen: Miek, de dood ís geen persoon). Vooruit, laten we ons voorstellen dat we de dood wel als persoon zouden zien, dan zou ik hem niet als een positief persoon zien. Ik geloof niet in: 'Het is vast beter zo' of 'Waar ze heen gaat is het ook heel mooi.'
Please, shút up. Wat kan er nou mooier zijn dan hier, op aarde?!
En daar had ik mijn positieve houding weer terug. Want juist ja. Wat kan er mooier zijn dan hier op aarde? De aarde is toch práchtig. Vol liefde, sfeer, gezelligheid (en ze verkopen ook nog op heel veel plekken alcoholische versnaperingen) Als we geluk hebben schijnt de zon deze zomer wel zes maanden (dit is een halfjaar, mensen) lang en hoeven we ons verder geen zorgen te maken.
Voor mij gaat de stelling 'If you can't beat them, join them' over de dood niet op. Wat ik in het begin dacht, is vérre van waar. Aarde, you're the one. En ik wil nog uren, dagen, maanden, jaren, decennia op je rond blijven lopen. Dus, meneer dood. Wanna fight? Want ik wéd dat ik voorlopig nog wel even van je kan winnen. En al is het niet voor mezelf, dan wel voor haar.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Ik was ervan overtuigd: mij zal niets goeds meer overkomen. De positieve gedachten had ik compleet gelaten voor wat het was. Ik zou nog vóór mijn dertigste overlijden aan één of andere verschrikkelijke ziekte, geen man zou op me vallen en ik zou al helemaal nooit kinderen krijgen. Nee, studie zou ik niet meer kunnen afmaken en ik zou hopeloos zielig alleen in een donker hoekje van één of andere kamer belanden.
Tjá. Wat kan ik over mijn gedachten zeggen. De dood krijgt je schijnbaar wel klein. En vraagt je je grote positieve mond te houden. 'Shut úp, now it's my turn. Ik heb nou lang genoeg gewacht (Nou meneer dood, daar zijn de meningen redelijk over verdeeld...) Geen positieve gedachten meer.'
Want hoe je het ook wendt of keert, ik zie de dood nu niet als een positief persoon. (Mijn zus zou zeggen: Miek, de dood ís geen persoon). Vooruit, laten we ons voorstellen dat we de dood wel als persoon zouden zien, dan zou ik hem niet als een positief persoon zien. Ik geloof niet in: 'Het is vast beter zo' of 'Waar ze heen gaat is het ook heel mooi.'
Please, shút up. Wat kan er nou mooier zijn dan hier, op aarde?!
En daar had ik mijn positieve houding weer terug. Want juist ja. Wat kan er mooier zijn dan hier op aarde? De aarde is toch práchtig. Vol liefde, sfeer, gezelligheid (en ze verkopen ook nog op heel veel plekken alcoholische versnaperingen) Als we geluk hebben schijnt de zon deze zomer wel zes maanden (dit is een halfjaar, mensen) lang en hoeven we ons verder geen zorgen te maken.
Voor mij gaat de stelling 'If you can't beat them, join them' over de dood niet op. Wat ik in het begin dacht, is vérre van waar. Aarde, you're the one. En ik wil nog uren, dagen, maanden, jaren, decennia op je rond blijven lopen. Dus, meneer dood. Wanna fight? Want ik wéd dat ik voorlopig nog wel even van je kan winnen. En al is het niet voor mezelf, dan wel voor haar.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Reacties
Een reactie posten