All you need is love zo mooi, maar kennelijk niet waar. -Acda en de Munnik
Huilend hang ik aan de telefoon met mijn rots in de branding, mijn zus. Midden in de Universiteitsbibliotheek. (Tja, plotseling huilbuien heten niet voor niets plotselinge huilbuien, die komen niet altijd opzetten wanneer je helemaal helemaal alleen op je kamer zit en niemand, echt NIEMAND, je kan zien). Dus ik moet iemand bellen, ik voel de tranen al achter mijn ogen branden. Als ik haar lieve stem 'Hey schat' hoor zeggen, breek ik.
Wat er is, vraagt de lieverd wanneer ze mijn gebroken stemmetje aan de andere kant van de lijn hoor. Snikkend begin ik mijn klaagzang: Tentamens gaan mis. Onvoldoendes teruggekregen. Leren gaat mis. Geen vertrouwen meer in de scriptie. Werk is teveel. Lief zit in Amsterdam. Vriendinnen zijn niet hier met prosecco en sigaretjes, want ik zit al weken in de UB. Kortom, alles gaat mis en alles is verkeerd.
Mijn grote rots luistert aandachtig, ik zie haar in gedachten knikken en hoor haar aan de telefoon bevestigende ja's en hmmhmm's zeggen. Als ik uitgeraasd ben, begint ze me op te beuren. Dan zegt ze een zin die me raakt, die ik begrijp. Een zin waar ik al weken, misschien zelfs wel maanden naar op zoek was. 'Als mensen aan me vragen hoe het met je gaat Miek, zeg ik; Goed. Maar Mieke heeft dit jaar besloten dat het goed met haar móet gaan.' Zo. Recht uit haar hart en recht aangekomen in de mijne. Het klopt voor de volle 100 procent. Ik wist dat het iets was, maar nu weet ik ook wat het was.
Ik heb besloten dat dit jaar alles goed moet gaan. Het heeft lang genoeg geduurd met 'anders' zijn, nu weer gewoon 'normaal.' Net als iedereen. Het er niet over hebben waarom ik vertraging heb opgelopen of waarom ik me moeilijk kan concentreren. Nee, net als iedereen gewoon in hetzelfde schuitje: studeren, tentamens maken, af en toe (af en toe teveel) een biertje, prosecco-tje en weer verder. Dat het voor mij wat moeilijker is dan de gemiddelde student hoeft niemand te weten, gaat niemand iets aan. Gewoon normaal. Maar geluk is niet af te dwingen. Bovendien, wat is normaal?
En als je wilt dat alles goed gaat, komt een tegenslag tien keer zo hard aan. Terwijl het misschien normaal is dat je een tentamen niet haalt, dat je even een dag geen woorden op papier krijgt voor je scriptie, dat je je lief moet missen.
Het afdwingen van geluk, het feit dat het goed met me móet gaan, maakt het allemaal nog tien keer zo zwaar. Ik leg de lat megahoog en kan er alleen maar aan onderdoor gaan, maar met geen mogelijkheid overheen. Want wie bepaalt hoe lang verdriet duurt? Wie bepaalt hoe lang ik moet rouwen? Dat niet iedereen meer stilstaat bij het feit dat ik mijn moeder heb verloren, wil niet zeggen dat ik dat zelf ook niet mag doen. Wie heeft er ooit bedacht dat een rouwperiode een bepaalde tijd moest hebben? In Korea doen ze er twee jaar over, in andere culturen slechts een week.
Bovendien, er niet over praten met mensen en het in een hoekje drukken omdat ik zo graag normaal wil zijn (nogmaals; wat is dat eigenlijk?) maakt het alleen maar harder om er mee om te gaan.
Dus; ik ga de confrontatie aan. Wanneer hij komt. Verdriet is niet in hokjes of periodes in te delen. Tegenslagen zijn normaal. Als je af en toe keihard valt, hoor je te huilen. Vervolgens sta je op, kijk je recht omhoog en lach je de wereld tegemoet. Tegenslagen leren je de wereld te waarderen zoals hij is, wat je hebt. Zulke dingen gebeuren. En dus wat? Ik kom er wel, heus wel. Geloof me maar.
Wat er is, vraagt de lieverd wanneer ze mijn gebroken stemmetje aan de andere kant van de lijn hoor. Snikkend begin ik mijn klaagzang: Tentamens gaan mis. Onvoldoendes teruggekregen. Leren gaat mis. Geen vertrouwen meer in de scriptie. Werk is teveel. Lief zit in Amsterdam. Vriendinnen zijn niet hier met prosecco en sigaretjes, want ik zit al weken in de UB. Kortom, alles gaat mis en alles is verkeerd.
Mijn grote rots luistert aandachtig, ik zie haar in gedachten knikken en hoor haar aan de telefoon bevestigende ja's en hmmhmm's zeggen. Als ik uitgeraasd ben, begint ze me op te beuren. Dan zegt ze een zin die me raakt, die ik begrijp. Een zin waar ik al weken, misschien zelfs wel maanden naar op zoek was. 'Als mensen aan me vragen hoe het met je gaat Miek, zeg ik; Goed. Maar Mieke heeft dit jaar besloten dat het goed met haar móet gaan.' Zo. Recht uit haar hart en recht aangekomen in de mijne. Het klopt voor de volle 100 procent. Ik wist dat het iets was, maar nu weet ik ook wat het was.
Ik heb besloten dat dit jaar alles goed moet gaan. Het heeft lang genoeg geduurd met 'anders' zijn, nu weer gewoon 'normaal.' Net als iedereen. Het er niet over hebben waarom ik vertraging heb opgelopen of waarom ik me moeilijk kan concentreren. Nee, net als iedereen gewoon in hetzelfde schuitje: studeren, tentamens maken, af en toe (af en toe teveel) een biertje, prosecco-tje en weer verder. Dat het voor mij wat moeilijker is dan de gemiddelde student hoeft niemand te weten, gaat niemand iets aan. Gewoon normaal. Maar geluk is niet af te dwingen. Bovendien, wat is normaal?
En als je wilt dat alles goed gaat, komt een tegenslag tien keer zo hard aan. Terwijl het misschien normaal is dat je een tentamen niet haalt, dat je even een dag geen woorden op papier krijgt voor je scriptie, dat je je lief moet missen.
Het afdwingen van geluk, het feit dat het goed met me móet gaan, maakt het allemaal nog tien keer zo zwaar. Ik leg de lat megahoog en kan er alleen maar aan onderdoor gaan, maar met geen mogelijkheid overheen. Want wie bepaalt hoe lang verdriet duurt? Wie bepaalt hoe lang ik moet rouwen? Dat niet iedereen meer stilstaat bij het feit dat ik mijn moeder heb verloren, wil niet zeggen dat ik dat zelf ook niet mag doen. Wie heeft er ooit bedacht dat een rouwperiode een bepaalde tijd moest hebben? In Korea doen ze er twee jaar over, in andere culturen slechts een week.
Bovendien, er niet over praten met mensen en het in een hoekje drukken omdat ik zo graag normaal wil zijn (nogmaals; wat is dat eigenlijk?) maakt het alleen maar harder om er mee om te gaan.
Dus; ik ga de confrontatie aan. Wanneer hij komt. Verdriet is niet in hokjes of periodes in te delen. Tegenslagen zijn normaal. Als je af en toe keihard valt, hoor je te huilen. Vervolgens sta je op, kijk je recht omhoog en lach je de wereld tegemoet. Tegenslagen leren je de wereld te waarderen zoals hij is, wat je hebt. Zulke dingen gebeuren. En dus wat? Ik kom er wel, heus wel. Geloof me maar.
Wat schrijf jij toch ook mooi zeg. En wat lijkt me dat ontzettend fijn, zo'n zus, zo'n rots in de branding. Het lijkt me zo leuk om jou eens te ontmoeten!
BeantwoordenVerwijderen