Cause you make me feel.

Ik ben bang en tegelijkertijd heel erg opgewonden.

Dat heb ik nu lang genoeg voor mezelf gehouden; ik vond het tijd dit met jullie te delen. 

Zap weg als je dit gezwijmel, deze achtbaan van emoties, dit verdriet en geluk tegelijkertijd niet aan kan,  maar ik móet het even kwijt. (Egoïstisch?) 

Nog een maand dan verlaat ik mijn vertrouwde kamer, mijn lieve roomies, het centrum van Groningen. Weer een maand later verlaat ik mijn ouderlijk huis (ik ga een maand bij mijn vader wonen omdat mijn vriend waarschijnlijk al vanaf januari in 'ons' appartement in Amsterdam gaat wonen) en het door mij zo geliefde Groningen. 

Wat ik eerder zei: Ik vind het spannend en óntzettend leuk. Zoals sommigen van jullie nog niet weten, ik heb mijn hele leven in Groningen gewoond, ik ben -denk ik- nooit langer dan een maand onafgebroken uit deze stad weg geweest. Daniel Loheus zou zeggen: "Hier kom ik weg, veur mien hele leben' (don't mind de spelling). En dat gevoel heb ik ook. Maar ik ga een sprong in het diepe wagen. Niet alleen ga ik weg uit 'mijn' stadje, ik ga ook nog eens met mijn grote liefde samen wonen.

En die grote liefde, dat is waar ik het vandaag even over wil hebben. Want die grote liefde van mij maakt me soms zo bang dat ik even niet weet wat ik met mezelf aan moet. Maak je geen zorgen, hij maakt me niet écht bang. Misschien maak ik mezelf ook wel bang, zo kan ik het beter verwoorden. Waarom? Omdat hij alles is wat ik wil dat hij is. (Ik heb je gewaarschuwd...) én meer (je kan nog wegzappen..). Ik kan het niet anders verwoorden. 

In de meest donkere periode van mijn leven ben ik hem tegengekomen en nu wil ik niet meer zonder. Hoe vaak ik hem heb weggeduwd is -denk ik- niet meer op één hand te tellen. 'Ga toch weg, ga toch naar iemand die je wél alles kan geven, ga toch naar iemand die niet iedere dag huilt.' En hij, hij ging nergens heen. Sloeg zijn grote armen om me heen en zweerde me nooit meer los te laten. Omdat zelfs zo'n houding na een tijdje toch wat ongemakkelijk wordt, liet hij me wel weer los, létterlijk. Maar figuurlijk nooit. Altijd is hij er voor mij. Geen ongemakken, praten, huilen, gek doen, beláchelijk dronken worden, schreeuwen, shoppen, eten en ongelooflijk veel lachen, voornamelijk. 

Maar de meeste van jullie kennen het gevoel wel denk ik. Dat iets je zo blij kan maken dat je er bijna bang van wordt. Want, wat als.. wat als.. Dat je bang wordt omdat het nu even zo goed gaat, dat je je afvraagt: waar heb ik dit aan verdiend?  

Voorlopig wordt er niet gedacht aan die 'wat als..' Pluk de dag is een beetje mijn nieuwe (afgezaagde) levensmotto sinds twee jaar. Dus, we stappen sámen in dit avontuur. En doordat we alle twee een beetje gek zijn en dat niemand anders willen aandoen, zullen we het ook samen wel over leven. Voorlopig helemaal geen wat als, if, maar, but... Voorlopig gewoon alleen maar: JA! 

Hopelijk tot snel, 

Mieke.