'Once a day your voice, is everything I need' -Selah Sue - Mommy

Ze zit in mijn hoofd, en ik krijg haar daar maar niet weg. Begrijp me niet verkeerd, mama zit elke dag in mijn hoofd. Het is raar, in het begin maak je je wel eens 'zorgen.' Zal ik ooit een dag vergeten aan haar te denken? Maar dat is nooit aan de orde, weet ik nu, bijna twee jaar later. 


Maar de laatste dagen, weken, zit ze meer in mijn hoofd dan anders. Af en toe poppen er namelijk beelden bij me op, opeens, op onverwachte plekken: van vakantie, lachbuien, dagjes shoppen, jij en papa intens verliefd, jij en Anne, intens gelukkig. Zo'n haarscherp beeld verschijnt dan op mijn netvlies. Wat ik dan ook aan het doen ben, ik moet op dat moment even stil staan. Soms zelfs een traantje laten. Je zit dan zó diep in mijn hoofd. Het liefst zou ik zo'n beeld vasthouden, mijn ogen sluiten en terug gaan naar de plek waar we toen waren. Zo gelukkig.

Het is ook deze tijd van het jaar die me meer aan jou doet denken. Het is straks, in december, twee jaar geleden dat je bent overleden. Het is de kou die me aan deze tijd doet herinneren. Het vroeger donker worden. De mooie lichtjes in de stad. De vredige geluiden.

En als het straks gaat sneeuwen, ben je nog meer bij ons. 


Twee jaar is níets. Twee jaar maakt mij nog geen zielsgelukkig mens, twee jaar zorgt er niet voor dat ik nu alles zonder herinneringen kan zien, twee jaar zorgt er niet voor dat ik je niet meer mis. Twee jaar brengen nog steeds en misschien wel sterkere herinneringen bij me op. Deze twee jaar ben ik des te meer gaan zien hoeveel je voor me betekent en hoe vaak ik je nog moet missen.

Aan wie moet ik nou vragen hoe dat was, voor het eerst samenwonen? Naar een andere stad vertrekken?

Ik weet wel dat het cliché klinkt, maar zoveel vragen zijn nog onbeantwoord gebleven.

Daarom is 1 keer per dag jouw stem, inderdaad alles wat ik nodig heb. Aangezien dit er nu niet meer is en dit ook nooit meer zal komen, vul ik die leegte zo goed en zo kwaad als het kan op. En dat gaat vaak nog best aardig. 


Lieve mam,

deze blogpost is voor jou.

Misschien een beetje te sentimenteel, te gevoelig.

Maar ik weet dat je hem prachtig zou hebben gevonden.

Ik vergeet jou en alles wat we hadden nooit, ook niet na 2, 3 of 10 jaar. Nooit.

Ik hou van je.