What are you looking for?
Sicilie heeft mijn hart gestolen. Nouja. Een stukje 'hart' dan. Een stukje van mijn hart is namelijk achtergebleven op dat prachtige, indrukwekkende en bijzondere eiland.
Toen mijn zus, nu bijna een jaar geleden, ongelooflijk enthousiast terugkwam van Sicilie (geloof me, mijn vriend en ik haalden haar en haar vriend op van het vliegveld, ze waren beladen met I (L) Sicilia truien, jassen, sjaals en petjes), viel het me op dat naast haar enthousiasme het iets had losgemaakt in haar. Iets wat een ander waarschijnlijk niet was opgevallen. Maar even later, tussen de verhalen door, zei ze het: 'Daar, Mieke. Op dat eiland, dat strand, bij die zon, was ik voor het eerst weer echt gelukkig.' Misschien was het moment niet lang, nooit lang genoeg natuurlijk, maar het was er. Ze straalde. En ik werd bijna net zo gelukkig als zij was op dat moment. Er bestaat waarschijnlijk geen grotere vreugde dan mensen die je liefhebt gelukkig te zien.
Enfin, de magie van het eiland moest natuurlijk getest worden! Door toeval en geluk gingen mijn zus en ik dit jaar met vier vriendinnen naar Sicilia. En, het was prachtig. Het strand, de zon, de mensen. De plekken die we hebben gezien. Ik heb een week lang genoten. En een week was echt veel te kort trouwens. Misschien ben ik minder verliefd dan mijn zus, maar ze heeft de liefde zeker op mij overgedragen.
Geuren, plekken, een mooie omgeving, het doet de laatste tijd veel meer met me dan vroeger. Ik weet niet wat dat is, maar ik kan intens genieten (zonder heel zweverig te klinken) van een prachtig uitzicht, een mooi strand of de zee. Om naar te kijken. Om even stil te staan bij hoe klein ieniemieni onderdeel jij eigenlijk bent van deze ongelooflijk grote wereld. Het is fijn om daarvan te kunnen genieten, zo leer je de dingen om je heen meer waarderen.
Op zulke plaatsen ben ik niet echt opzoek naar de mooi- en ongereptheid. Vaak overvalt me het gewoon. Dan sta ik stil op een plek die ik vroeger misschien wel over het hoofd had gezien. Ik vind de rust eerder. Omdat ik me bedenk wat ik allemaal nog wel heb en hoe blessed ik mag zijn met de mensen om me heen.
Excuus voor deze misschien ietwat zweverige post, alleen kan ik niet anders verwoorden hoe gelukkig ik kan worden van bepaalde dingen. Hoe bij sommige dingen ik het gevoel kan hebben dat ze even over mijn schouder meekijkt en me een duwtje geeft. 'Kijk eens Miek, kijk hoe mooi de wereld is. Of, kijk hoe mooi de wereld kan zijn.'
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Toen mijn zus, nu bijna een jaar geleden, ongelooflijk enthousiast terugkwam van Sicilie (geloof me, mijn vriend en ik haalden haar en haar vriend op van het vliegveld, ze waren beladen met I (L) Sicilia truien, jassen, sjaals en petjes), viel het me op dat naast haar enthousiasme het iets had losgemaakt in haar. Iets wat een ander waarschijnlijk niet was opgevallen. Maar even later, tussen de verhalen door, zei ze het: 'Daar, Mieke. Op dat eiland, dat strand, bij die zon, was ik voor het eerst weer echt gelukkig.' Misschien was het moment niet lang, nooit lang genoeg natuurlijk, maar het was er. Ze straalde. En ik werd bijna net zo gelukkig als zij was op dat moment. Er bestaat waarschijnlijk geen grotere vreugde dan mensen die je liefhebt gelukkig te zien.
Enfin, de magie van het eiland moest natuurlijk getest worden! Door toeval en geluk gingen mijn zus en ik dit jaar met vier vriendinnen naar Sicilia. En, het was prachtig. Het strand, de zon, de mensen. De plekken die we hebben gezien. Ik heb een week lang genoten. En een week was echt veel te kort trouwens. Misschien ben ik minder verliefd dan mijn zus, maar ze heeft de liefde zeker op mij overgedragen.
Geuren, plekken, een mooie omgeving, het doet de laatste tijd veel meer met me dan vroeger. Ik weet niet wat dat is, maar ik kan intens genieten (zonder heel zweverig te klinken) van een prachtig uitzicht, een mooi strand of de zee. Om naar te kijken. Om even stil te staan bij hoe klein ieniemieni onderdeel jij eigenlijk bent van deze ongelooflijk grote wereld. Het is fijn om daarvan te kunnen genieten, zo leer je de dingen om je heen meer waarderen.
Op zulke plaatsen ben ik niet echt opzoek naar de mooi- en ongereptheid. Vaak overvalt me het gewoon. Dan sta ik stil op een plek die ik vroeger misschien wel over het hoofd had gezien. Ik vind de rust eerder. Omdat ik me bedenk wat ik allemaal nog wel heb en hoe blessed ik mag zijn met de mensen om me heen.
Excuus voor deze misschien ietwat zweverige post, alleen kan ik niet anders verwoorden hoe gelukkig ik kan worden van bepaalde dingen. Hoe bij sommige dingen ik het gevoel kan hebben dat ze even over mijn schouder meekijkt en me een duwtje geeft. 'Kijk eens Miek, kijk hoe mooi de wereld is. Of, kijk hoe mooi de wereld kan zijn.'
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Reacties
Een reactie posten