Kanker.
De laatste tijd is kanker een erg populair onderwerp. Denk maar aan 'Komt een Vrouw bij de Dokter', 'My Sister's Keeper', en ik las vandaag nog dat er een verfilming komt van het boek 'Achtste Groepers huilen niet.'
Maar goed, wie kan het afschuiven op de producenten, kanker trekt nu eenmaal volle zalen. Even lekker huilen om iemand anders zijn leed. Even je verplaatsen in een 'ziek' iemand. Ga zitten en geniet. Zolang je zelf maar buiten schot blijft.
Tussen al mijn cynisme door; natuurlijk word ook ik wel eens geraakt door zo'n film.
Want het is hartverscheurend, zo'n ziekte en dan soms nog zo mooi vastgelegd op beeld.
'Het zal je maar overkomen...' zijn dan ook de meeste reacties uit de zaal, terwijl de mens rustig nog een graai in de popcorn bak doen en een slok van zijn te dure Pathe cola neemt.
Totdat? Juist ja, totdat het jou overkomt. Of je broer, zus, moeder, opa, oma, verre tante, buurman. Want, let wel, voor sommige mensen zijn die 'kanker' films de realiteit, de keiharde ongezouten waarheid. Geen film meer, niet buiten schot gebleven, keihard geraakt. Jij en je familie. In het hart.
Iedere vrijdag (mag ook een andere dag zijn, bij ons was 't de vrijdag, 'konden we zo lekker het weekend inluiden') naar de chemozaal, of bestraling, mama 't hele weekend in bed: kapot, misselijk, uitgekotst (letterlijk dan). Soms geen smaak meer, reuk meer of erger nog; geen geheugen meer. Zo graag even weer normaal willen zijn, zo graag even niet meer ziek. Dat mensen je niet aankijken met de blik 'och god, zij heeft..'
Geloof me, ik had de tekst hierboven ook liever niet neergezet, en filmproducenten wilden vast ook wel een 'happy end' (ja, of juist niet natuurlijk, dat laten we in het midden), maar de waarheid is nu eenmaal geen piece of cake. En soms is 't goed om daarmee geconfronteerd te worden.
Het is een verschrikkelijke rotziekte. Kankerkanker. Ik zou willen dat hij niet bestond, en niet alleen om persoonlijke redenen.
En toch. Ermee dealen. Dat is wat duizenden mensen iedere dag weer moeten doen. En daarom, vraag ik -voor hen, hun familie, degene die al gedood zijn door deze ziekte- aandacht.
Samen staan we sterker.
Aandacht.
En een beetje respect zou ook op zijn plaats zijn (Studenten en de rest van scheldend Nederland: denk eens aan een andere scheldwoord).
Bedankt.
Hopelijk tot snel,
liefs.
Maar goed, wie kan het afschuiven op de producenten, kanker trekt nu eenmaal volle zalen. Even lekker huilen om iemand anders zijn leed. Even je verplaatsen in een 'ziek' iemand. Ga zitten en geniet. Zolang je zelf maar buiten schot blijft.
Tussen al mijn cynisme door; natuurlijk word ook ik wel eens geraakt door zo'n film.
Want het is hartverscheurend, zo'n ziekte en dan soms nog zo mooi vastgelegd op beeld.
'Het zal je maar overkomen...' zijn dan ook de meeste reacties uit de zaal, terwijl de mens rustig nog een graai in de popcorn bak doen en een slok van zijn te dure Pathe cola neemt.
Totdat? Juist ja, totdat het jou overkomt. Of je broer, zus, moeder, opa, oma, verre tante, buurman. Want, let wel, voor sommige mensen zijn die 'kanker' films de realiteit, de keiharde ongezouten waarheid. Geen film meer, niet buiten schot gebleven, keihard geraakt. Jij en je familie. In het hart.
Iedere vrijdag (mag ook een andere dag zijn, bij ons was 't de vrijdag, 'konden we zo lekker het weekend inluiden') naar de chemozaal, of bestraling, mama 't hele weekend in bed: kapot, misselijk, uitgekotst (letterlijk dan). Soms geen smaak meer, reuk meer of erger nog; geen geheugen meer. Zo graag even weer normaal willen zijn, zo graag even niet meer ziek. Dat mensen je niet aankijken met de blik 'och god, zij heeft..'
Geloof me, ik had de tekst hierboven ook liever niet neergezet, en filmproducenten wilden vast ook wel een 'happy end' (ja, of juist niet natuurlijk, dat laten we in het midden), maar de waarheid is nu eenmaal geen piece of cake. En soms is 't goed om daarmee geconfronteerd te worden.
Het is een verschrikkelijke rotziekte. Kankerkanker. Ik zou willen dat hij niet bestond, en niet alleen om persoonlijke redenen.
En toch. Ermee dealen. Dat is wat duizenden mensen iedere dag weer moeten doen. En daarom, vraag ik -voor hen, hun familie, degene die al gedood zijn door deze ziekte- aandacht.
Samen staan we sterker.
Aandacht.
En een beetje respect zou ook op zijn plaats zijn (Studenten en de rest van scheldend Nederland: denk eens aan een andere scheldwoord).
Bedankt.
Hopelijk tot snel,
liefs.
Reacties
Een reactie posten