Herinneringen gaan nooit verloren.
Het is de week na mijn tentamens, zo'n week waarin de colleges nog niet begonnen zijn en zo'n week waarin ik het altijd 'op mijn heupen krijg' en allerlei dingen wil opruimen. Vandaag zijn mijn boekenkast en verschillende dozen aan de beurt.
Wanneer ik een grote roze doos op mijn bed zet en hem openmaakt, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Een briefje van mama:
Lieverd,
Wat een ernstig ingewikkelde jurk. Heel leuk, maar nauwelijks te strijken. 1/0 liefs, Marian.
Ik geloof dat voor de meeste buitenstaanders het briefje en de glimlach enige uitleg nodig hebben. In mijn eerste studentenkamer bracht ik mijn was nog altijd naar mijn ouders. Strikte taakverdeling: Mijn papa wast, mijn moeder strijkt. Mijn moeder pakt daarna ook de was in en stopt er altijd (terwijl papa dit niet ziet) wat eten, snoep en als ik geluk had ook nog wat shampoo in, maar ook een briefje. Een heel mooi gebaar. Met zulke teksten. Lief, helemaal mama. De 1/0 liefs was iets tussen mijn vader en moeder, later tussen mijn zus (Anne), mij, mijn vader en moeder. Het betekent oneindig veel liefde. Ik laat de uitleg even achterwege, omdat ik het een vrij persoonlijke uitspraak vind.
Waar in dit geval de glimlach vandaan komt en niet een traan? Als ik het briefje lees, is het alsof ik het mama kan horen zeggen. Het is een hele fijne gedachte, een herinnering, aan mijn lieve mama.
Zo was ze. Lief, verzorgend, echt mama.
Ik herinner me dan hoe ik elke zondagavond terug kwam ik mijn kamer met een grote, zwarte sporttas vol met was, lekkernijen en altijd bovenop een wit notitiebriefje. Soms met nauwelijks leesbare (het handschrift van mijn moeder was niet heel duidelijk), maar altijd met lieve woorden.
Ik ben opgelucht dat ik om zulke dingen kan glimlachen. Het is fijn om naast het verdriet en het gemis ook af en toe eens aan leuke, mooie herinneringen te denken. Herinneringen blijven in mijn gedachten. Ik zal niet vergeten hoe mijn mama was, hoe lief en zorgzaam. Hoe ze Anne en mij bijna iedere dag opbelde in het eerste jaar dat we alleen woonden. Gewoon even een belletje. Dat belletje resulteerde erin dat we de onbenulligste dingen met haar over de telefoon bespraken. Hoe ze vond dat we nog steeds vanalles moesten ondernemen (Anne op een gegeven moment naar Zuid-Afrika, ik naar New York) ook al was zij doodziek thuis. Ze maakte ons gelukkig. Ze gaf ons het gevoel dat wij op de eerste plaats kwamen, altijd.
Gelukkig hebben we de herinneringen nog. Ergens hoop je dat het verdriet plaatst maakt voor herinneringen. Ergens weet je ook dat verdriet nooit helemaal weggaat. Maar als ik het verdriet kan compenseren met mooie herinneringen, maakt dat het gemis al een stuk dragelijker.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Wanneer ik een grote roze doos op mijn bed zet en hem openmaakt, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Een briefje van mama:
Lieverd,
Wat een ernstig ingewikkelde jurk. Heel leuk, maar nauwelijks te strijken. 1/0 liefs, Marian.
Ik geloof dat voor de meeste buitenstaanders het briefje en de glimlach enige uitleg nodig hebben. In mijn eerste studentenkamer bracht ik mijn was nog altijd naar mijn ouders. Strikte taakverdeling: Mijn papa wast, mijn moeder strijkt. Mijn moeder pakt daarna ook de was in en stopt er altijd (terwijl papa dit niet ziet) wat eten, snoep en als ik geluk had ook nog wat shampoo in, maar ook een briefje. Een heel mooi gebaar. Met zulke teksten. Lief, helemaal mama. De 1/0 liefs was iets tussen mijn vader en moeder, later tussen mijn zus (Anne), mij, mijn vader en moeder. Het betekent oneindig veel liefde. Ik laat de uitleg even achterwege, omdat ik het een vrij persoonlijke uitspraak vind.
Waar in dit geval de glimlach vandaan komt en niet een traan? Als ik het briefje lees, is het alsof ik het mama kan horen zeggen. Het is een hele fijne gedachte, een herinnering, aan mijn lieve mama.
Zo was ze. Lief, verzorgend, echt mama.
Ik herinner me dan hoe ik elke zondagavond terug kwam ik mijn kamer met een grote, zwarte sporttas vol met was, lekkernijen en altijd bovenop een wit notitiebriefje. Soms met nauwelijks leesbare (het handschrift van mijn moeder was niet heel duidelijk), maar altijd met lieve woorden.
Ik ben opgelucht dat ik om zulke dingen kan glimlachen. Het is fijn om naast het verdriet en het gemis ook af en toe eens aan leuke, mooie herinneringen te denken. Herinneringen blijven in mijn gedachten. Ik zal niet vergeten hoe mijn mama was, hoe lief en zorgzaam. Hoe ze Anne en mij bijna iedere dag opbelde in het eerste jaar dat we alleen woonden. Gewoon even een belletje. Dat belletje resulteerde erin dat we de onbenulligste dingen met haar over de telefoon bespraken. Hoe ze vond dat we nog steeds vanalles moesten ondernemen (Anne op een gegeven moment naar Zuid-Afrika, ik naar New York) ook al was zij doodziek thuis. Ze maakte ons gelukkig. Ze gaf ons het gevoel dat wij op de eerste plaats kwamen, altijd.
Gelukkig hebben we de herinneringen nog. Ergens hoop je dat het verdriet plaatst maakt voor herinneringen. Ergens weet je ook dat verdriet nooit helemaal weggaat. Maar als ik het verdriet kan compenseren met mooie herinneringen, maakt dat het gemis al een stuk dragelijker.
Hopelijk tot snel,
Mieke.
Sterk lief, heel mooi! (L)
BeantwoordenVerwijderen